Terug blik op de geïsoleerde eilanden in Kiribati

Vorige week zijn we veilig aangekomen in Fiji. Zo vreemd om weer winkels, restaurants, stoelen en tafels te zien. Hier nog een update van de andere eilanden die we bezocht hebben.
Het lijkt lang geleden, maar 28 December gingen we aan boord. We hadden een paar dagen om te wennen aan de boot, voordat we begonnen te zeilen. Tijdens de eerste zeiltocht was ik zeeziek, zoals velen van ons.

Fanning Island. Een eiland met ongeveer 2000 bewoners. De mensen die er woonden waren niet van Fanning, maar waren daar geplaatst door de overheid.

We hadden geen programma, dus dat was pionieren. Wij waren het eerste team van Youth With A Mission. Vanaf 9uur gingen we aan land tot ongeveer 5 uur in de middag. We splitsen onze teams op en gingen op pad. We kwamen terecht bij scholen, kerken en een medische kliniek.

Samen met een andere verpleegster heb ik een aantal dagen geholpen in de medische kliniek. Bizarre verhalen. Ze hebben geen dokter op dit eiland. Verpleegsters doen veel, maar er overlijden patiënten omdat ze geen dokters en ziekenhuis hebben. Er waren ook gevallen van lepra.

's Avonds in de boot bespraken we wat elk team gedaan had. Er kwamen verschillende uitnodigingen om te spreken of een programma te geven. Zo kwamen we ook terecht in een Mormon church.

Na een week vervolgde we onze zeiltocht naar Washington. We waren moe van het zeilen. 's nachts wordt er ook gewerkt. Maar de mensen van de counsel kwamen aan boord voor de immigratie. Ze vertelden ons dat ze een warm welkom hadden voor ons, met een party. Dus ja, ons team mocht aan wal.

De golven waren enorm. Een boot van Washington kwam om ons te halen. We moesten wachten voor de golven en dan moesten we in de andere boot springen. De golven waren 1,5 tot 2 meter. Op dat moment regende het volop. Drijf nat kwamen we aan land en veel mensen stonden staan daar te wachten.

Het bijzondere was dat we speciaal welkom hadden en een ontmoeting hadden met de leiders van het eiland. De school onderwijzers, de kerkleiders, mensen van de overheid en verpleegsters. Ze boden ons onderdak en eten aan, maar we zeiden dat we dat niet nodig hadden omdat we onze boot hadden.

Toen we terug gingen naar onze boot, hoorde we dat onze boot geen anker kon leggen. Overal was koraal en de zee/ oceaan was te onrustig. Die nacht zeilden we rondjes en de volgende ochtend werd mijn team aan land gedropt. De boot ging terug naar Fanning en zou na 5 dagen terug komen.

We hadden een geweldige tijd met de lokale mensen. We sliepen in een huis, waar de leiders van de kerk woonden. We sliepen op matten, gemaakt van palmboom bladeren. Op deze eilanden zijn geen stoelen. Iedereen zit op de grond. We werden overweldigd met eten dat gemaakt werd door mensen van verschillende dorpen. Het was denk ik heel nieuw voor deze mensen om blanken te ontvangen.

Elke avond hadden we de gelegenheid om te zingen in de Manabwe, samenkomst gebouw voor de kerk. Ze zongen en dansten ook voor ons en elke avond kregen we een nieuwe kleding. Ook de mannen dragen hier een rok, of wikkelrok.

Ik heb voor 9 onderwijzers gesproken over gezondheidsproblemen. Er zijn veel dingen die ze kunnen doen om ziekten te voorkomen.

We hebben ook veel brillen uitgedeeld aan de ouderen. We hebben medische materialen en boeken achter gelaten bij de verpleegsters. De verpleegsters in Washington waren ordelijk en hadden alles goed georganiseerd. Ze deden hun werk met plezier. Dat was niet het geval voor de verpleegster in Fanning Eiland.

Mijn verjaardag was super. Ik ging naar het strand en op een gegeven moment meer kinderen kwamen. Ik ging voor ze zingen en het werd een feest met zingen en dansen. Soms werden we nat door de golven. Ze daagden mij uit en uiteindelijk zwommen we met z'n allen in de zee.

De volgende dag werd ik versierd als een paashaas, daar leek 't bijna op. Ze wilde mij in het zonnetje zetten voor mijn verjaardag. De vrouwen hadden een gele jurk voor mij genaaid met mijn naam op. Kreeg oorbellen en een ketting en wel 15 haar klippen in mijn haar. Ze hadden geen spiegels, maar later zag ik mezelf op de foto's. Het was lachwekkend ik denk voor iedereen. Daarna mocht ik voor de grote menigte verschijnen en een taart aansnijden.